Schotse hooglanden part I

Zojuist terug gekomen van een prachtige week in Schotland. Samen met Mark Hamblin hebben we gezocht naar de sneeuwhazen en sneeuwhoenders. Voor mij compleet nieuwe soorten en en hun habitat spreekt mij ook erg aan. Zelf ben ik een groot liefhebber van berglandschappen en zeker in combinatie met sneeuw en ijs. Dat laatste maakte de zoektocht niet makkelijker.Sneeuwhazen en hoenders zijn in de winter wit zoals u weet en perfect aangepast aan de winterse omstandigheden. Ze kunnen temperaturen tot wel -30C aan. Nauwelijks is er beschutting te vinden op de kale bergtoppen, maar dat schijnt ze niet te deren. Dat wij mensen wat minder goed zijn aangepast zou al snel blijken. Er stond een gemene wind die de stuifsneeuw horizontaal in je gezicht blies. Het was niet eens zo koud. Ik denk zo’n -5, maar de wind zorgde voor een gevoelstemperatuur van zo’n -20C.We parkeerde de auto bij een skicentrum en begonnen aan de klim. Een dikke donzen jas, Gore-tex regenbroek, zonnenbril en gaiters over de bergschoenen om te voorkomen dat er sneeuw in mijn schoenen zou komen. Na een stijle klim van zo’n 300 meter begon ik al aardig te zweten, met name op de rug waar de rugtas de kleding tegen mijn rug drukt. Op die plek ventileert het niet meer en voelde ik het zweet langs mijn rug lopen. Even dacht ik om mijn jas open te ritsen, maar besloot het niet te doen. De wind was gewoon te sterk en zou snel afkoelen. De sneeuw was bevroren en keihard. Dit zorgde ervoor dat het spiegelglad was en na ieder tien meter gleden we wel een keer uit om 5 meter lager weer tot stilstand te komen. Tenminste als je geluk had……..Mark gleed uit om 50 meter lager te worden gelanceerd tegen een kleine helling. Ik zag hem een meter hoog de lucht in vliegen en door de klap liet hij zijn camera en lens uit z’n handen glippen. Deze kwam wat verder met een klap op het ijs terecht. Gelukkig bleek alles nog heel en konden we na een lachbui weer verder.Boven aangekomen kwamen we een mooie groep sneeuwhoenders tegen, bestaande uit 2 mannetjes en 7 vrouwtjes. Ze waren aan het fourageren tussen een paar heidetopjes die nog boven de sneeuw uitstaken. Met hun poten krabden ze nog wat sneeuw weg op zoek naar wat lekkers. Ze waren in perfecte conditie.Op onze buik met het statief helemaal plat kropen we langzaam naar de vogels toe. Ze lieten zich goed benaderen en gingen rustig door met hun bezigheden. Na een kwartiertje op m’n buik sloeg de kou toe. Mijn bezwete rug koelde snel af en de wind trok ook nog wat aan. De dikke wanten die ik droeg maakten het onmogelijk om mijn camera te bedienen en stopte ze in mijn jaszak. Een paar dunnen handschoenen moesten het overnemen, maar waren niet bestand tegen de extreme windvlagen. Na zo’n 10 minuten waren mijn handen bevroren en deden ontzettend pijn. Even doorbikkelen, want die sneeuwhoenders en de stuifsneeuw maakten het toch wel heel erg mooi. Na een uur vloog de hele groep weg om 100 meter verder weer te landen. Dit moment grepen wij aan om op te warmen. Een paar rondjes rennen, push-ups en wat springen zorgden ervoor dat we weer wat warmer werden. Gelukkig waren we alleen en de hoenders kunnen toch niemand vertellen hoe komisch dit eruit heeft moeten zien. Een bak koffie naar binnen en langzaam weer de groep opgezocht. Dit herhaalde zich zo’n 5 maal en de dag was al weer om. Mijn broek was inmiddels keihard geworden en mijn muts was vastgevroren aan mijn haar.Een zware dag en hard gewerkt, maar natuurfotografie op z’n best. Tevreden lieten we ons stukje voor stukje naar beneden glijden. We keken uit naar het avondeten en rond 10 uur lag ik op bed om de dag nog eens door te nemen. Met een volle buik viel ik voldaan in slaap. Morgen weer vroeg op, want dan gaan we op zoek naar de sneeuwhazen.

Edwin Kats