Mijn eerste das

Veel lezen, zoeken, nogmaals zoeken, weer een jaartje overslaan, weer gaan zoeken en plotseling toch een dassenburcht in Twente vinden; das pak kicken.
Het overkwam me een paar weken terug met, in alle eerlijkheid de hulp van Landschap Overijssel. Voor deze club fotografeer ik veel en mag dus in hun terreinen komen; zowaar een flinke voorsprong. Maar dan nog; merkte ik.
Vele avonden naar de plek geweest. Eerst zoeken naar verse sporen welke ik al snel aantrof. Daarna posten. Eerst op grote afstand. Er gingen zo nogal wat avonden voorbij eer ik succes had.
Dassen vertrouwen voor een groot deel op hun reukvermogen dus het eten van uien en bonensoep was er niet bij en voor vertrek eerst onder de douche om me met schoon water af te spoelen. Geen shampoo en geen luchtjes gebruiken en wat het ergste is; geen muggenwerende prut op mijn lijf. Je snapt wel dat het nu een groot maanlandschap is op mijn benen. De muggen dan maar van je afslaan? Nou, heel beperkt dan want bewegen wil je je tijdens het posten eigenlijk ook niet. Blijft over om al die muggen en teken maar te accepteren om uiteindelijk dat ene doel te bereiken.
Zondagavond was het plotseling raak. Het was al kwart voor tien dus al zo goed als donker. Een wit-zwart gestreepte dassenkop komt uit de burcht kijken; mijn hart slaat op hol. Mijn eerste waarneming van een das! Al snel volgt nog een volwassen dier en twee jongen. Ze krabben zich een ongeluk en wou maar dat ik dat nu ook even kon doen.
Ik maak wat foto's maar zit dus nog op relatief grote afstand; ik schat zo'n 30 meter. Het licht is er eigenlijk niet meer maar met de D700 op iso 2500 valt het resultaat me nog niet eens tegen; het zijn wel mijn eerste dassen verdorie!

Na een kwartiertje gaan het gezin weer ondergronds, zie ik geen hand meer voor ogen en wil ik krabben, heel veel krabben. Ook een rondedansje ontbreekt niet; wat een fantastische ervaring was dit.
Je snapt wel dat ik de smaak nu te pakken heb en ben dus weer terug gegaan. Met pijn en moeite er bewust een dag tussen laten zitten om geen enkele kans op verstoring te lopen.
Het hele relaas weer van voor af aan dus geen bonensoep, schoon water, geen luchtjes en geen muggenolie. Maar wel weer met kloppend hart keurig op tijd op de plek; wat dichter bij dan eerst.
Om half tien is de zon echt onder en valt er een stilte in het bos. Ik schrik me echter helemaal een ongeluk als er pal achter mij een zwarte specht keihard alarmeert. Al snel zie ik waarom hij dit deed want een volwassen das staat op de burcht. Hij gaat precies op de goede plek staan, schud het zand uit zijn vacht en staat heel even stil voor zich uit te kijken. Precies genoeg voor mij om een (1) foto te maken. Het licht is natuurlijk weer heel slecht en met hangen er wurgen kom ik met een iso waarde van 1600 en het diafragma op f4 op 1/13e seconde uit. het blijkt genoeg voor een resultaat wat ik me nog niet had kunnen wensen.
Wat ben ik hier blij mee; een das gefotografeerd in mijn eigen Twente. De das die bijna uitgestorven was in ons land. Het zal zo'n 20 jaar geleden zijn dat mijn vader als rijkswaterstater een verdronken das uit het Twentekanaal viste. Toen al waren er dus voorzichtige aanwijzingen dat de dassen Twente terug gevonden hadden. Deze vondst trok destijds veel aandacht in de media. Misschien is het juist dat wel waarom ik zo blij ben met het waarnemen en fotografen van dit hele speciale roofdier. Ik laat ze nu weer een paar dagen met rust maar ga zeker weer terug in de hoop dat ze zich met nog wat beter licht weer laten zien.