Voorjaarsaftrap

Nu de dagen beginnen te lengen is er bij mooi weer eindelijk weer gelegenheid om voor en na mijn werk nog wat fotografische activiteiten te ontplooien.

Traditioneel wordt dit afgetrapt met een bezoek aan van mijn vaste voorjaarsplekken, het landje van Geijsel bij Ouderkerk aan de Amstel. Op een paar minuten van mijn werk en een ochtendplek (zon in de rug) is dit onder water gelopen weiland ideaal om wat tijd door te brengen. Vele eenden en, vanaf februari, Grutto’s zijn hier aanwezig inclusief soms 100-den van de IJslandse Grutto – een ondersoort die door Nederland trekt.

Activiteit was nog laag, de vele Grutto’s stonden nog met de kop in veren en de meeste zomergasten moeten nog in grote getale arriveren. Een laag langs vliegende Wulp gaf een mooie serie vliegbeelden en een paartje Bergeenden op een berijpt weiland in de ochtendzon gaf een mooie sfeer maar het Geijsel seizoen duurt nog lang en hopelijk krijg ik later in seizoen alles wat er zich regelmatig vertoeft mooi voor de lens.




Op de terugweg is vlak bij huis een weiland met een club Kieviten die a’s ochtends actief aan het ‘vechten’ zijn. Ook daar alvast in de namiddag even wat voorwerk gedaan voor meer vuurwerk later in de maand. In de middag waren de Kieviten minder actief dus wellicht toch een ochtendplek. De tijd zal het leren.



Vlak in de buurt bij een lokaal snackfood restaurant azen altijd meeuwen en kauwen op het afval en dat kan leuke foto’s opleveren van de vogels op auto’s en Kauwen en Eksters op afvalbakken. Deze keer gaven alleen de Kokmeeuwen thuis maar potentie genoeg de komende weken.

Mooi speelgoed!

Sinds kort heb ik een nieuwe beste vriend. Hij heet Canon EF 500mm f/4L IS USM. Mooi Speelgoed! Het komt dan ook goed uit dat het tegenwoordig weer gewoon licht is buiten voor en na het werk. Dat betekent even gelegenheid om de nieuwe lens te testen en tegelijkertijd aan de fotojaarlijst USA te werken!

Vorige week 's avonds na het werk even naar de Baylands gegaan. Hier is altijd wel wat te beleven. Veel waterwild en altijd wel een handje vol Snowy Egrets. Ook zijn de Anna's Hummingbirds weer mooi uitgekleurd en ze hebben weer stelling genomen op hun uitkijkposten om alles wat los en vast zit aan te kunnen vallen.



Northern Pintail, California, USA


Anna's Hummingbird, California, USA


Snowy Egret, California, USA

Vanmorgen voor het werk maar weer eens naar Shoreline Lake gegaan. Ook hier was het erg levendig. Cedar Waxwings sissen in de ronte en de Lesser Goldfinches ruzien er vrolijk op los. Langs de oever van het meer fourageren wat American Robins in het morgenlicht.



Cedar Waxwing, California, USA


Lesser Goldfinch, California, USA


American Robin, California, USA

Maar het betere werk bevindt zich op het meer. Tussen de grote en kleine toppers, brilduikers en ander spul stelen de Surf Scoters de show. Dicht tegen de kant duiken deze merkwaardig uitziende zeeeenden mossels op. Dat is nog tot daar aan toe. Maar vervolgens worden deze met huid en haar verslonden. Bewonderenswaardig...


Surf Scoter, California, USA


Surf Scoter, California, USA

Martijn Verdoes

Lanzarote deel 2: Op zoek naar de kraagtrap

De dag voor vertrek reden we een rondje over Lanzarote. Toevallig kwamen we in het gebied waar de kraagtrap redelijk goed te vinden is... ;) We hadden genoeg tijd voordat we nog een stadje zouden bezichtigen dus: hop, het gebied in!

De weg waarop we reden op zoek naar de trap was een 'dirt track'. Een simpele, doodgewone onverharde weg. Dat dacht ik tenminste.

Laat ik beginnen met waar je zo'n beetje onverhard kan rijden. In Zambia bijvoorbeeld:

In Botswana (Makgadikgadik Pans):

Voor het gemak wat hulplijnen getekend:

En iedereen die wat reist komt wel eens op wegen met kuilen en stenen waarop je denkt: hoe zal ik met de auto hier overheen gaan?

Gelukkig in Lanzarote niets van dit. Hoeveel beter dan dit wil je het hebben:

Tot het John McEnroe moment (you cannot be serious).

We kwamen bij een kruising en ik was wat aan het rondkijken. We hadden de trap nog niet gezien en waren bijna weer bij de gewone weg. Totdat ik een geluid hoorde onder de auto. Schijnbaar reed ik op een steentje (zie hulppijl):

Nou daar stonden we dan. Alle olie eruit gelopen. Een of andere carter-nog-wat geraakt.

Bij een Mercedes A klasse zijn deze van plastic. Tel daarbij op dat deze auto nogal laag op de weg ligt en je krijgt dus bij een steentje van nog geen 10cm hoog een mooi plaatje:

We konden dus niet verder. Autobedrijf maar gebeld want veel verder kwamen we niet. Die vroegen meteen of ik wel wist dat rijden op een onverharde weg onverzekerd is. Oei...

In ieder geval wel voldoende tijd om wat plaatjes te schieten. Laten we maar het mooiste ervan maken, het zijn toch spannende momenten even.

Gelukkig keek ik wat rond met de kijker en zag ik op 100m de kraagtrap. Toch mooi want als we niet stil hadden gestaan had ik ze niet gezien!!

Op de achtergrond van de foto hierboven kan je 'Mirador del Rio' zien. Een prachtig uitkijkpunt waar ik in deel III nog foto's van zal laten zien. Vanaf hier kon je prachtige wolkeneffecten aanschouwen:

En nog wat van de omgeving:

Het duurde ongeveer 2,5 uur voordat de hulp ons gevonden had. Keurig netjes met een oplader met een nieuwe auto erop. We konden zo weer verder. Gelukkig was het niet heet en hielden de kinderen het goed. Heb wel 2 uur met Charlotte (3 jr. nu) op m'n nek gelopen. Een goede work-out ;)

Terug bij het verhuurbedrijf moest ik de nieuwe auto weer op m'n naam zetten. Daar kreeg ik ook de schade te horen. In totaal was de schade volgens de eigenaar 550 euro. Ik moest 200 euro betalen als 'tegemoetkoming'.

En de kraagtrap: die had ik in de pocket, dacht ik.

Thuisgekomen boekje erbij, even vergelijken... blijk ik een griel op de foto te hebben gezet.. ook mooi...

Deze schitterende foto mag voor 200 euro weg ;)

Lanzarote deel 1

Om de winterdip te ontduiken zijn we eind februari naar Lanzarote gegaan met de family. Met name om de zon en het uitrusten maar uiteraard ging het fototoestel mee. ;)
Nu is Lanzarote in februari voor vogelaars wat betreft soorten niet het spannendste eiland. Hooguit kan je hier wat valken en de kraagtrap scoren. Van die laatste soort heb ik via Andre van der Plas een goede locatie doorgekregen, hierover zal ik de het volgende deel schrijven.

Lanzarote staat wel bekend om z'n vulkanen, hierbij wat impressies van het National Park Timanfaya, met zijn "Montañas del Fuego". Al ga je met een bus door het landschap heen, ik was zeer onder de indruk van het landschap.










Mocht je naast de 'toeristische bus' meer willen dan kan je nog een wandeling boeken. Voor ons met de kinderen even geen optie. Eventueel kan ook je nog per dromedaris. Daar in ieder geval nog een plaatje van gemaakt..





Volgende blog dus over de kraagtrap, zou de familie Haasnoot de soort zonder problemen vinden??

Lente is in aantocht

Zelf ben ik een groot fan van de winter. Tenminste als de winter koud is en er veel sneeuw valt. Deze winter mochten we denk ik niet klagen en samen met de Schotland trip heb ik genoeg sneeuw gezien. Toch ben ik het nu wel een beetje zat en mag wat mij betreft de lente komen. De eerste grutto’s zijn al in Nederland aangekomen en ik kan niet wachten om hun luide roep te horen. Dan is het wat mij betreft pas echt lente. De nodige plannen heb ik voor dit jaar alweer uitgedacht en ben nu druk bezig om wat gebieden te verkennen en bepaalde soorten te spotten zodat het mij in de lente weer tijd scheelt en deze kan gebruiken voor de fotografie. Ondanks dat ik al veel fotomaterieel heb, blijft deze soort mij boeien en hoop met name de vliegbeelden nog beter te krijgen. Grutto’s op paaltjes zijn er genoeg, maar met het juiste licht is er best nog wel wat unieks van te maken. Veel tijd zal ik besteden in de vele polders en hopelijk wordt het net zo’n succes als vorig jaar.

Fraaie winterdag in IJmuiden

Plof. Daar kwam de ondergedoken vogel boven. Op 10 meter, precies waar ik hem hebben wilde. Zon in de rug en ik plat op mijn buik op een stijger. Al nagnoeg in zomerkleed. Zwarte kopkap, sneeuwwitte wangen, zwarte snavel met knalgele snavelbasis, en een donkerrode nek boven een lichtbruin lichaam. En hups! Weer onder, mij inwendig juigend achterlatend. Yes!



De avond ervoor was ik nog onbeslist wat ik de zondagochtend zou gaan doen. De zaterdagochtend was niet echt een succes, het was hoog water op het katwijkse strand en weinig tot geen meeuwen. Verder een snijdende wind wat buiten in het open ook geen pretje maakte. Een rondje rijden in buurt leverde ook weinig op en om 10.00 zat ik al thuis. Ik had plannen om in maart bij mooi weer voor een een zingende Heggemus te gaan in de Zuidduinen, en dan het liefst met tegenlicht of zelfs met een opkomende zon op de achtergrond. Met de bijtende kou zat ik daar toch niet op te wachten. Ik gedij goed in de kou maar dan moeten er wel Pinguins of Stelllers Zeearenden voor me zitten.

Een email van Menno van Duin bracht uitkomst. Hij was de zaterdagochtend naar Ijmuiden geweest en had behalve 15 bruinvissen ook een nagenoeg zomerkleed Roodhalsfuut. Ik had al een keer plannen in maart/april voor Ijmuiden of Scheveningen voor de Paarse Strandloper en Oeverpieper maar de Roodhalsfuut maakte de keus snel gemaakt. Morgen met eerste licht in Ijmuiden!

Al vroeg was de Roodhalsfuut in het vizier alleen ver weg tussen een groep Futen. Dan maar eerst de pier op. Bij het begin van de zuidpier zaten 5 Sneeuwgorzen maar die wisten niet hoe snel ze weg moesten wezen. Langs de pier erg rustig qua vogels maar wel topweer. Helaas geen Bruinvissen maar op het einde van de pier wel de gehoopte Paarse Strandlopers. Ook een Oeverpieper werkte voor het eerst in mijn leven mee (of zou dat komen dat ik er nooit aandacht aan heb besteed - ze vliegen normaal gesproken altijd weg en dan ga ik nooi achteraan...).




Op de weg terug weer langs de Roodhalsfuut om te kijken of de vogel al wat dichterbij zat. Dat wel maar niet heel veel, maar ik kreeg het vermoeden dat de vogel aan zijn jachtrondje bezig was. Aangezien het toch nog vroeg was besloot ik te wachten. Na een half uur bleek de vogel bij een duikbuurt opeens vlak langs de kant te zitten en langszaam naar een steiger te bewegen. Een flinke spurt en me neergelegd op de steiger voor een zo laag mogelijk standpunt. De vogel zat nog vrij ver maar er was nog steeds hoop. De volgende duikbuurt zat de vogel al op acceptabele afstand maar de volgende bovenkomst bij zijn duik was perfect! Helaas zonder fraaie vis in zijn snavel maar dat mocht de pret niet drukken! Wat een fraaie soort! Een waardige afsluiter van een mooie dag.



De komende weken (maanden) worden drukke tijden voor de fotojaarlijst. Langzaam maar zeer zeker komen de zomergasten terug. Bij binnenrijden van Katwijk zag ik al Kievitten vechten, dat wordt een mooi project de komende week!

Gouden ogen

Niet ver van waar ik woon, aan de San Francisco Bay in Mountain View, ligt Shoreline Lake. Op dit meer overwinteren grote hoeveelheden eenden, waaronder brilzeeeenden, grote tafeleenden, rosse stekelstaarten en brilduikers. Ik kreeg de kans om deze laatstgenoemde prachtige eend aan de fotojaarlijst toe te voegen toen deze in de weer was met het vangen van krabbetjes.


Brilduiker, Mountain View, California, USA



Brilduiker, Mountain View, California, USA

Martijn

Wilde zwijnen op de Veluwe

De zoogdiervereniging heeft 2010 uitgeroepen tot het jaar van het wild zwijn. Volgens de vereniging kan het wild zwijn wel wat extra aandacht krijgen. Daar ben ik het volledig mee eens. Het wild zwijn is een van mijn favoriete zoogdieren die je hier op de Veluwe kan tegenkomen. Toch zijn er een heleboel mensen die ze nog nooit zijn tegengekomen. Waarschijnlijk komt dit doordat de mensen het wild zwijn vaak onderschatten. Met name hun gehoor en reuk is zeer goed ontwikkeld en buiten dat is het wild zwijn vaak actief zodra het donker wordt. Op plekken met weinig verstoring zul je het wild zwijn ook overdag kunnen waarnemen mits je rekening houd met de windrichting en geen geluid maakt.
Zeugen leven met hun kroost in familiegroepen die we een rotte noemen. De leefwijze is sociaal met een duidelijk matriarchale rangorde. In deze groep leven alleen vrouwelijke dieren en wat mannelijke biggetjes die nog in deze rotte geaccepteerd worden tot ze geslachtsrijp zijn. Dit is bij het wilde zwijn al heel snel. Zodra dit het geval is verlaat het jonge mannetje de rotte, vrijwillig of gedwongen en gaat een solitair leven leiden.
De volwassen mannetjes (keilers) gaan in de paartijd op zoek naar de zeugen en leveren soms keiharde gevechten met andere keilers. Hierbij proberen ze elkaar te verwonden met hun slachttanden (houwers). Al voor de paartijd ontwikkelen de keilers een dikke laag onderhuids bindweefsel op de schouders en zijkant van de borst. Dit beschermt ze goed tegen de aanvallen van hun concurrent. Met een overvloed aan speeksel smeren de keilers dit aan de bomen om zo hun territorium duidelijk te maken.
Wilde zwijnen eten voornamelijk gras, maar eikels en beukennootjes zijn favoriet.
Het fotograferen van wilde zwijnen is een leuke en spannende bezigheid. Vanuit zelfgemaakt schuilhutten wacht ik de varkens op langs hun wissels of plekken waar ze graag komen eten. Het zijn lange uren in de schuilhut, maar iedere keer is het weer spannend als je het geritsel hoort van de wilde zwijnen en ze wel eens tot een meter voor je hut lopen zonder dat ze weten dat je er bent.
Wilde zwijnen in de sneeuw fotografeer ik het liefst. Het contrast tussen hun dikke zwarte wintervacht en de witte sneeuw vind ik prachtig.

Vakantie tip

Mocht je plannen hebben om voor een paar weken naar Namibië te gaan, dan heb ik hier nog een leuke tip voor een leuke trip. Van uit de haven in Walvis Bay gaan dagelijks het hele jaar door tripjes de zee op. Tijdens deze boottochtjes heb je grote kans op de endemische Heaviside’s dolfin. Deze dolfijntjes zijn nog kleiner dan onze Bruinvis. Over deze dolfijn is nog niet zo heel erg veel bekent. Het verspreidingsgebied is vrij beperkt en loopt langs de zuidwest kust van Zuid Afrika tot aan Angola. Normaal verblijven deze dolfijnen op ongeveer 5 tot 8 kilometer uit de kust. In de buurt van Walvis Bay zijn deze dolfijnen echter veel dichter aan de kust te vinden. Heaviside’s dolfin is een zeldzame soort en is verder in zijn verspreidings gebied niet makkelijk te vinden. Het is dan ook voor de echte fanatieke zeezoogdieren watcher de plek om deze dolfijnen te zien. De beste tijd om deze tripjes te maken is vanaf augustus tot eind november. Dit is de perioden waarin je ook de meeste kans hebt op nog wat andere zeezoogdieren, zoals Zuidkapers en Bultruggen. Verder heb je kans om op Tuimelaars en als je veel geluk hebt kom je ook nog Orka’s tegen.


De bootjes vetrekken om 9:00 uur, ze varen dan langs wat oude afgedankte en verlate Russische vissersboten. De oude boten zijn door de plaatselijke beroepsvissers geënterd en doen nu dienst als broedplaatsen. Deze beroepsvissers hebben veren en worden ook wel Aalscholvers genoemd.





Op de zandbanken, waar je langs vaart liggen grote groepen Kaapse pelsrobben (Cape Fur Seal).
Enkele van deze robben zijn zo tam, dat ze zelfs aan bord komen van de bootjes om een visje te halen.
Al zijn de aantallen zeevogels niet echt spectaculair te noemen, toch kom je aardig aan je trekken met Middelste jagers, grauwe pijlstormvogel, Vorkstaartmeeuwen en nog wel een paar soorten.


In de maand november zijn de aantallen Europese sterns niet te tellen het zijn exorbitante aantallen. De zandbanken en delen van de kust zitten dan vol met Zwarte sterns, Witvleugel sterns en Visdieven. Ook de wat grotere sterns zijn aanwezig en zijn soms verassend makkelijk op de foto te zetten.


Deze trip is voor natuurfotografen dan ook zeker de moeite waard. Vooral de pelikanen stelen de show en zijn zeer fotogeniek. Aangetrokken door de vis die ze vanaf de bootjes gevoerd krijgen heb je de unieke kans om met een 17mm lens deze vogels beeldvullend te fotograferen.
Ben je geen fotograaf, maar houd je meer van een leuk tochtje, dan kom je zeker aan je trekken. Onderweg wordt je getrakteerd op heerlijke verse oesters, in combinatie met een lekkere bubbeltjes wijn. Mocht je na het lezen van dit stukje meer willen weten kijk dan even op internet. Er zijn verschillende organisaties die deze boottripjes aanbieden. De organisatie waar ik zelf mee op pad ben geweest heet Mola Mola een heeft ook een eigen site. Ondanks dat ik al heel wat tripjes gemaakt heb zo hier en daar over de wereld, vond ik het echt de moeite waard. Een dagje uit waaien op zee onder het genot van mooie vogels, zeezoogdieren en een heerlijke schaal verse oesters begeleid door een prima glaasje wijn, het kan slechter lijkt mij.

Wil Leurs.