Eekhoorns in herfstkleuren

Mijn huidige project richt zich op de eekhoorn. Een fantastisch zoogdier die mij nooit vervelen. De ene keer hoor ik ze van ver aankomen doordat hun nagels zich in de boomschors vastgrijpen. De andere keer zitten ze ineens voor m'n neus en soms lijken ze van vreugde een dansje te maken boven op mijn schuilhut. Een glimlach van oor tot oor is het gevolg. Het is iedere keer zo'n mooie ervaring als de dieren zo dichtbij komen zonder te weten dat er een mensenwezen in die rare hut zit. Mijn set up wordt bezocht door 4 verschillende eekhoorns. 2 dames, een heer en junior, waarbij de laatste mijn favouriet is. Erg schuw, maar zo lief en grappig. Hier wat recente beelden.

gr. Edwin Kats

Arty farty Eagles

Net terug uit Noorwegen en de meeste beelden zijn al bewerkt. Mijn doel was om de zeearenden te fotograferen, maar dan ook in een geheel andere en unieke setting, namelijk tegenlicht. Vanuit een deinende boot viel het niet mee om deze snelle vogels zowel horizontaal als verticaal in de zoeker te houden. Zoveel dingen waar je rekening mee moet houden voordat de vinger de sluiterknop indrukt. Soms werd ik echt verrast en zag ik de zeearend niet aankomen en een poging om het alsnog in de zoeker te krijgen mislukte. Maar tevreden ben ik zeker. Ik mocht fotograferen in 5 verschillende territoria. Iedere keer weer een andere achtergrond, wind en zonrichting. Uitdagingen genoeg en de week vloog voorbij. Hierbij een kleine selectie van wat beelden.

gr. Edwin Kats

Liefde op het eerste gezicht....

Eindelijk een bouw gevonden waar ik de nodige tijd en energie in wilde steken. Het is niet echt moeilijk op de Veluwe een vossenbouw te vinden, maar wel om er een te vinden waar je ook foto's kan maken. Net als bij dassenburchten liggen de vossenbouwen vaak op donkere plekken. Na een aantal avonden posten werd al gauw duidelijk dat deze bouw werd bewoond door een moervos en haar 5 jonge welpen. De welpen hebben nu een leeftijd waarin ze hun nieuwschierigheid ontwikkelen als ook hun karakters. Vaak liggen ze 's middags te dommelen bovenop de bouw om na een uurtje wakker te worden en als dollen met elkaar ravotten. Achter elkaar aan rennen, elkaar laten struikelen en samen over de bult af rollen tijdens het stoeien. Wat een genot om dit te mogen bekijken en vast te leggen. Ik zie ze met de dag groeien en kan me hier nog niet van losweken. Zolang ze nog bij de bouw blijven zal ik er de nodige tijd insteken. Het liefst zou ik er de hele dag vertoeven, maar dat gaat helaas niet. Tot nu toe heb ik geen klagen en ze zijn al goed gewend aan de geluiden die mijn camera maakt.

Edwin Kats

Een paar dagen in het riet....

Het voorjaar is in alle hevigheid losgebarsten en dat is te horen. Niet alleen op het platte land, maar zeker ook in het rietland. Rietzangers, snor, sprinkhaanzanger, blauwborst en rietgors zijn overal te horen en te zien. Langs de Randmeren tussen Harderwijk en Nunspeet zijn prachtige rietvelden te vinden waar ieder jaar weer dezelfde vogels lijken te komen. Ook dezelfde gedeeltes van het riet zijn ieder jaar weer door dezelfde soorten bezet. De blauwborst zingt uit volle borst om zijn territorium af te bakenen. Helaas doet hij dit iedere keer in het riet en zelden heb ik hem er buiten horen zingen. Wel komen de vogels regelmatig uit de dekking van het riet om te drinken en om te zoeken naar voedsel. De waterstand was nog erg laag en op droog gevallen stukken waren ze regelmatig te zien. Hoogtepunt voor mij was natuurlijk de blauwborst en het vrouwtje rietgors. Wat een prachtige tekening heeft zij. Het seizoen is nog lang niet ten einde en zal zeer regelmatig in mijn hut tussen het riet zitten. Ook zonder vogels te zien is het volop genieten van het geluid van de ral en roerdomp. Zeker op een windstille avond is het prachtig.

Met vriendelijke vogelgroet,

Edwin

Grutto's op de plas

Voorjaar is aangebroken en de grutto’s laten hun kenmerkende roep weer volop horen. Alhoewel ik een groot fan ben van hartje winter, kan ik echt de hele winter verlangen naar de roep van de grutto. Ze hebben er weer een knappe reis opzitten en de meesten zijn veilig aangekomen in de polders bij mij in de buurt. In de vroege ochtend op pad om het eerste licht te vangen en ’s avonds nog een keer op pad om de ondergaande zon mee te pakken. Heerlijk uitwaaien in de polders en genieten van de hazen die elkaar alweer het leven zuur maken door eindeloos achter elkaar aan te rennen en flinke klappen uit te delen.
Nergens in de wereld broeden meer grutto’s dan hier in Nederland. Wel iets om trots op te zijn, maar aan de andere kant ligt hun lot bij de mens. Het verdwijnen van hun leefgebied ligt constant op de loer door intensieve landbouw en verstedelijking. Veel boeren hebben hun maaibeleid al aangepast door later te gaan maaien en dan ook van binnen naar buiten ipv andersom. Dit om de vogels en andere dieren een betere kans te geven om te ontsnappen.
Op de plas zijn ze veiliger en het is een genot om op ooghoogte deze prachtige vogels te mogen fotograferen.







Edwin Kats

Lente is in aantocht

Zelf ben ik een groot fan van de winter. Tenminste als de winter koud is en er veel sneeuw valt. Deze winter mochten we denk ik niet klagen en samen met de Schotland trip heb ik genoeg sneeuw gezien. Toch ben ik het nu wel een beetje zat en mag wat mij betreft de lente komen. De eerste grutto’s zijn al in Nederland aangekomen en ik kan niet wachten om hun luide roep te horen. Dan is het wat mij betreft pas echt lente. De nodige plannen heb ik voor dit jaar alweer uitgedacht en ben nu druk bezig om wat gebieden te verkennen en bepaalde soorten te spotten zodat het mij in de lente weer tijd scheelt en deze kan gebruiken voor de fotografie. Ondanks dat ik al veel fotomaterieel heb, blijft deze soort mij boeien en hoop met name de vliegbeelden nog beter te krijgen. Grutto’s op paaltjes zijn er genoeg, maar met het juiste licht is er best nog wel wat unieks van te maken. Veel tijd zal ik besteden in de vele polders en hopelijk wordt het net zo’n succes als vorig jaar.

Wilde zwijnen op de Veluwe

De zoogdiervereniging heeft 2010 uitgeroepen tot het jaar van het wild zwijn. Volgens de vereniging kan het wild zwijn wel wat extra aandacht krijgen. Daar ben ik het volledig mee eens. Het wild zwijn is een van mijn favoriete zoogdieren die je hier op de Veluwe kan tegenkomen. Toch zijn er een heleboel mensen die ze nog nooit zijn tegengekomen. Waarschijnlijk komt dit doordat de mensen het wild zwijn vaak onderschatten. Met name hun gehoor en reuk is zeer goed ontwikkeld en buiten dat is het wild zwijn vaak actief zodra het donker wordt. Op plekken met weinig verstoring zul je het wild zwijn ook overdag kunnen waarnemen mits je rekening houd met de windrichting en geen geluid maakt.
Zeugen leven met hun kroost in familiegroepen die we een rotte noemen. De leefwijze is sociaal met een duidelijk matriarchale rangorde. In deze groep leven alleen vrouwelijke dieren en wat mannelijke biggetjes die nog in deze rotte geaccepteerd worden tot ze geslachtsrijp zijn. Dit is bij het wilde zwijn al heel snel. Zodra dit het geval is verlaat het jonge mannetje de rotte, vrijwillig of gedwongen en gaat een solitair leven leiden.
De volwassen mannetjes (keilers) gaan in de paartijd op zoek naar de zeugen en leveren soms keiharde gevechten met andere keilers. Hierbij proberen ze elkaar te verwonden met hun slachttanden (houwers). Al voor de paartijd ontwikkelen de keilers een dikke laag onderhuids bindweefsel op de schouders en zijkant van de borst. Dit beschermt ze goed tegen de aanvallen van hun concurrent. Met een overvloed aan speeksel smeren de keilers dit aan de bomen om zo hun territorium duidelijk te maken.
Wilde zwijnen eten voornamelijk gras, maar eikels en beukennootjes zijn favoriet.
Het fotograferen van wilde zwijnen is een leuke en spannende bezigheid. Vanuit zelfgemaakt schuilhutten wacht ik de varkens op langs hun wissels of plekken waar ze graag komen eten. Het zijn lange uren in de schuilhut, maar iedere keer is het weer spannend als je het geritsel hoort van de wilde zwijnen en ze wel eens tot een meter voor je hut lopen zonder dat ze weten dat je er bent.
Wilde zwijnen in de sneeuw fotografeer ik het liefst. Het contrast tussen hun dikke zwarte wintervacht en de witte sneeuw vind ik prachtig.

Edelherten en smelleken

Mijn hart ligt bij het wild. Al van kinds af aan. Of het nu wilde zwijnen zijn, reeën of edelherten. Het maakt mij eigenlijk niet uit. Wel heb ik een voorkeur als het gaat om het fotograferen van wild. Edelherten spreken nog steeds tot de verbeelding en ik mag ze ontzettend graag fotograferen. Het liefst in zoveel mogelijke settings. Hier op de Veluwe zijn ze niet makkelijk te fotograferen, maar in Schotland net zo. Het open landschap maakt het lastig ongezien bij ze te komen dus stukje voor stukje op handen en knieën, van heuvel naar heuvel, dichterbij zien te komen. Dit is zwaar, want de grond is koud, nat en glad. Maar op het moment dat je langzaam over de heuvel kijkt en de herten rustig ziet grazen, weet je dat je het goed hebt gedaan. Nu langzaam de camera op de heuvel leggen en voorzichtig een geluidje maken. Bingo, hij staat erop.
Ook de herten in de Schotse larixbossen zijn schuw. Ook valt mij op dat de Schotse herten een stuk kleiner zijn. Of dit komt door het schaarse voedsel of dat het genetisch is, weet ik niet. Ik denk een combinatie van beide. Het voedsel wat ze binnen krijgen lijkt mij erg mineraal arm.
Maar ja, het blijven edelherten en ik vind ze mooi. Punt. Oorspronkelijk zijn het geen echt bosdieren. Je kunt je voorstellen dat het gewei niet echt handig is in de dichte bossen. Ondanks dat zijn ze er verrekte handig in om zo weinig mogelijk te raken. Zeker als het gewei in de groei is, zit er veel gevoel in het gewei en zullen ze niets raken omdat dit voor misvorming van het gewei kan zorgen. Ze horen van oorsprong thuis op de open vlakte. Het is dan ook een vluchtdier. Ze kunnen enorme afstanden afleggen in hoog tempo en zijn uitstekende zwemmers.
Edelhert bevat het woord edel en dat is niet voor niets. Ze hebben iets adelijks, iets statigs. Zeker de jonge herten kunnen erg arrogant kijken met hun borst vooruit en kin omhoog. Soms lijken het net dressuurpaarden.
Met alle plezier heb ik dit jaar de edelherten mogen en kunnen fotograferen zowel op de Veluwe als in Schotland.
Schotland is voor mij een favoriete bestemming geworden. Niet alleen voor wild, maar ook voor vogels. De fantastische omgeving is een genot voor het oog. Er zijn grote stukken waar een dikke meter sneeuw ligt, maar ook stukken waar de bruine heide nog zichtbaar is. Dit is het domein van de smelleken en slechtvalk. 2 prachtige valken die het fotograferen meer dan waard zijn. Voor mij was dit de eerste keer dat ik de smelleken zo dichtbij zag en was erg onder de indruk van zijn mooie kleuren en karakteristieke kop. Dat je dit ook nog kan meepakken is meer dan geweldig.
Volgende keer hoop ik een stukje te schrijven over mijn ervaringen met de sneeuwhaas. Die rakkers spelen graag een spelletje met je en dat heb ik geweten.

Gr. Edwin

Schotse hooglanden part I

Zojuist terug gekomen van een prachtige week in Schotland. Samen met Mark Hamblin hebben we gezocht naar de sneeuwhazen en sneeuwhoenders. Voor mij compleet nieuwe soorten en en hun habitat spreekt mij ook erg aan. Zelf ben ik een groot liefhebber van berglandschappen en zeker in combinatie met sneeuw en ijs. Dat laatste maakte de zoektocht niet makkelijker.Sneeuwhazen en hoenders zijn in de winter wit zoals u weet en perfect aangepast aan de winterse omstandigheden. Ze kunnen temperaturen tot wel -30C aan. Nauwelijks is er beschutting te vinden op de kale bergtoppen, maar dat schijnt ze niet te deren. Dat wij mensen wat minder goed zijn aangepast zou al snel blijken. Er stond een gemene wind die de stuifsneeuw horizontaal in je gezicht blies. Het was niet eens zo koud. Ik denk zo’n -5, maar de wind zorgde voor een gevoelstemperatuur van zo’n -20C.We parkeerde de auto bij een skicentrum en begonnen aan de klim. Een dikke donzen jas, Gore-tex regenbroek, zonnenbril en gaiters over de bergschoenen om te voorkomen dat er sneeuw in mijn schoenen zou komen. Na een stijle klim van zo’n 300 meter begon ik al aardig te zweten, met name op de rug waar de rugtas de kleding tegen mijn rug drukt. Op die plek ventileert het niet meer en voelde ik het zweet langs mijn rug lopen. Even dacht ik om mijn jas open te ritsen, maar besloot het niet te doen. De wind was gewoon te sterk en zou snel afkoelen. De sneeuw was bevroren en keihard. Dit zorgde ervoor dat het spiegelglad was en na ieder tien meter gleden we wel een keer uit om 5 meter lager weer tot stilstand te komen. Tenminste als je geluk had……..Mark gleed uit om 50 meter lager te worden gelanceerd tegen een kleine helling. Ik zag hem een meter hoog de lucht in vliegen en door de klap liet hij zijn camera en lens uit z’n handen glippen. Deze kwam wat verder met een klap op het ijs terecht. Gelukkig bleek alles nog heel en konden we na een lachbui weer verder.Boven aangekomen kwamen we een mooie groep sneeuwhoenders tegen, bestaande uit 2 mannetjes en 7 vrouwtjes. Ze waren aan het fourageren tussen een paar heidetopjes die nog boven de sneeuw uitstaken. Met hun poten krabden ze nog wat sneeuw weg op zoek naar wat lekkers. Ze waren in perfecte conditie.Op onze buik met het statief helemaal plat kropen we langzaam naar de vogels toe. Ze lieten zich goed benaderen en gingen rustig door met hun bezigheden. Na een kwartiertje op m’n buik sloeg de kou toe. Mijn bezwete rug koelde snel af en de wind trok ook nog wat aan. De dikke wanten die ik droeg maakten het onmogelijk om mijn camera te bedienen en stopte ze in mijn jaszak. Een paar dunnen handschoenen moesten het overnemen, maar waren niet bestand tegen de extreme windvlagen. Na zo’n 10 minuten waren mijn handen bevroren en deden ontzettend pijn. Even doorbikkelen, want die sneeuwhoenders en de stuifsneeuw maakten het toch wel heel erg mooi. Na een uur vloog de hele groep weg om 100 meter verder weer te landen. Dit moment grepen wij aan om op te warmen. Een paar rondjes rennen, push-ups en wat springen zorgden ervoor dat we weer wat warmer werden. Gelukkig waren we alleen en de hoenders kunnen toch niemand vertellen hoe komisch dit eruit heeft moeten zien. Een bak koffie naar binnen en langzaam weer de groep opgezocht. Dit herhaalde zich zo’n 5 maal en de dag was al weer om. Mijn broek was inmiddels keihard geworden en mijn muts was vastgevroren aan mijn haar.Een zware dag en hard gewerkt, maar natuurfotografie op z’n best. Tevreden lieten we ons stukje voor stukje naar beneden glijden. We keken uit naar het avondeten en rond 10 uur lag ik op bed om de dag nog eens door te nemen. Met een volle buik viel ik voldaan in slaap. Morgen weer vroeg op, want dan gaan we op zoek naar de sneeuwhazen.

Edwin Kats