Het is begin februari en ben op verkenningsreis in het Poolse Bialowieza. Alsof we nog niet genoeg sneeuw in eigen land hadden trof ik hier een nog vele malen dikker pak aan. Overal zijn mensen in de weer om hun daken sneeuwvrij te maken daar ze anders zullen bezwijken onder het gewicht. Dat dit geen overbodige luxe is blijkt wel uit de vele ineengestorte schuren. Oke, dat was dus snel duidelijk; zelfs voor Poolse begrippen is dit dus extreem.
Bedoeling van deze reis is om te kijken of ik hier kleinschalige reizen voor natuurfotografen naar toe kan organiseren. Ik ben daartoe in contact gekomen met Marek; ook een beroepsmatig natuurfotograaf. Hoofddoel zijn de wisenten die hier nog in het wild voorkomen. Deze indrukwekkende zwaargewichten doen het hier goed en hebben de vrijheid te gaan en staan waar ze willen. Om al te veel schade aan landbouw en andere gewassen te voorkomen worden ze op diverse plaatsen met hooi bijgevoerd. Kijk; misschien moeten de heren van de Oostvaardersplassen hier eens een kijkje gaan nemen want het werkt.
Bialowieza heeft de status van Nationaal Park en aldoende gelukkig streng beschermd. Het maakt het er niet makkelijker op om de wisenten (de Polen spreken van bison) te zien en te fotograferen maar gelukkig heeft Marek een vergunning om overal te mogen komen.
Maar tussen mogen komen en er kunnen komen zit een erg groot verschil; vooral onder deze winterse omstandigheden. Al snel blijkt dat verreweg de meeste weggetjes door het gebied volledig ontoegankelijk zijn; 4x4 of niet.
Eén weggetje hebben we geprobeerd maar we kwamen er al snel achter dat dit geen goed idee was. Vlak voor een spoorovergang zitten we vast. Ik hoor wat Pools gemopper naast me waarna er een sneeuwschuiver uit de auto wordt gehaald en Marek de auto begint uit te graven. Kort nadat ik het van hem over neem breek ik het handvat van het ding af. 'Goedkope plastic troep'; zegt Marek, maar toch het beste wat hij hier kan krijgen. Je zou het anders verwachten hier.
Uiteindelijk lukt het om weer op gang te komen en met deze ervaring in de knip weten we dat deze weggetjes er niet in zitten deze dagen. Erg jammer want zo zullen de wisenten op flinke afstanden en niet de mooiste terreinen blijven. Uiteindelijk zien we in de verte een groep wisenten lopen. We besluiten te voet het terrein in te gaan en de dieren met een omweg te benaderen. Ze zijn behoorlijk schuw namelijk en zien alles.
Beladen met camera en statief en van kop tot teen ingepakt sleep ik me achter Marek aan. Het is vandaag -10 en er staat een straffe wind waardoor de gevoelstemperatuur nog veel lager is. Bij elke stap zak ik tot mijn knieën in de sneeuw weg en ik doe mijn best om mijn voeten op dezelfde plek te plaatsen waar Marek ze had neergezet. Ik probeer dus letterlijk in zijn voetsporen te treden. Maar lang hou ik dat niet vol wat ongelooflijk wat een passen en wat een snelheid heeft deze man. Na een paar honderd meter ben ik al doodop; bij elke voetstap moet ik mijn benen immers uit de sneeuw tillen. Maar gedreven door wat wellicht komen gaat bijt ik op mijn tanden en zet ik door.
Op zo'n 300 meter ziet een van de wisenten ons en zet de groep het op een hollen. Ik druk mijn statief in de sneeuw en probeeer de dieren in beeld te krijgen. Ik verhoog de iso waarde snel want door mijn gehijg zullen stabiele beelden met 1/60e seconde wel niet meevallen. Dankzij de sneeuw heb ik een mooi laag standpunt en het rondstuivende sneeuw achter de wisenten geeft een spectaculair beeld. Jammerlijk maar logisch is dat de dieren van ons af hollen maar ongelooflijk wat een snelheid deze dieren zelfs door zo'n pak sneeuw kunnen maken. Marek begint ook te hollen maar dat zie ik dus echt niet meer zitten. Ik besluit er op te gokken welke richting de dieren op zullen gaan en snij daartoe een stukje af. Tot op zekere hoogte lukt dit plan want de dieren steken op zo'n 200 meter afstand voor me een pad over.
Hijgend als een gek maar met een voldaan gevoel doe ik mijn best om mijn platen te maken.
Na dit spektakel moeten we natuurlijk nog weer terug naar de auto; man wat een martelgang! Ik heb duidelijk te laat gegeten want ik krijg een enorme hongerklop. Nu weet ik wat die wielrenners dan voelen.
Onderweg vinden we een karkas van een wisent die de winter niet overleefd heeft. Het is de eerste dode wisent die Marek ooit gevonden heeft. Ik kan het zelf niet meer opbrengen om er naar toe te lopen en er foto's van te maken maar Marek sjokt er ogenschijnlijk monter en fris naar toe. Ik beperk me door wat foto's op afstand te maken. Bij de auto aangekomen zie ik dat mijn portier half dichtgeslagen is door de stuifsneeuw. Dat het waait is duidelijk maar dat dit zo snel sneeuwduinen veroorzaakt had ik niet verwacht. Als ik eindelijk in de stoel knal voel bekruipt me een teleurgesteld gevoel. Gezien de omstandigheden verwacht ik geen goede foto’s gemaakt te hebben en kan nu ook even de moed niet opbrengen ze te bekijken.
Gelukkig kijk ik er na het bewerken ervan vanuit een warme werkkamer nu wat anders tegenaan en zijn de foto’s me zelfs erg waardevol geworden.
Later meer Bialowieza.
Han Bouwmeester
Geen opmerkingen:
Een reactie posten