Een paar dagen in het riet....

Het voorjaar is in alle hevigheid losgebarsten en dat is te horen. Niet alleen op het platte land, maar zeker ook in het rietland. Rietzangers, snor, sprinkhaanzanger, blauwborst en rietgors zijn overal te horen en te zien. Langs de Randmeren tussen Harderwijk en Nunspeet zijn prachtige rietvelden te vinden waar ieder jaar weer dezelfde vogels lijken te komen. Ook dezelfde gedeeltes van het riet zijn ieder jaar weer door dezelfde soorten bezet. De blauwborst zingt uit volle borst om zijn territorium af te bakenen. Helaas doet hij dit iedere keer in het riet en zelden heb ik hem er buiten horen zingen. Wel komen de vogels regelmatig uit de dekking van het riet om te drinken en om te zoeken naar voedsel. De waterstand was nog erg laag en op droog gevallen stukken waren ze regelmatig te zien. Hoogtepunt voor mij was natuurlijk de blauwborst en het vrouwtje rietgors. Wat een prachtige tekening heeft zij. Het seizoen is nog lang niet ten einde en zal zeer regelmatig in mijn hut tussen het riet zitten. Ook zonder vogels te zien is het volop genieten van het geluid van de ral en roerdomp. Zeker op een windstille avond is het prachtig.

Met vriendelijke vogelgroet,

Edwin

Lanzarote deel 3

Het laatste deel van de 'Lanzarote-trilogie' biedt wat meer verschillende foto's om het overzicht van onze trip compleet maken.

In het noorden heb je een mooi uitkijkpunt 'Mirador del Rio', waar je een uitzicht hebt op het eiland 'La Graciosa':




De hekjes waren vrij laag, het uitkijkpunt lag vrij hoog. Maakt niet uit als de kinderen er niet bij zijn.. ;)
Dus niet al te lang buiten gebleven. Waarop binnen onder het genot van een kopje koffie een raaf net voor het uitzicht kwam staan:



Dan maar een close-up:


Ook vrij noordelijk ligt 'Jameos del Agua'. De Jameos del Agua maakt deel uit van een vulkanische tunnel. Deze tunnel heeft een lengte van 7km reikt van de Kroon Vulkaan tot in de Atlantische Oceaan. Op sommige plaatsen zijn er openingen in het plafond van de tunnel, dit noemt men een "Jameo". De voor het eiland zeer bekende architect Cesar Manrique heeft het (concept) ontwerp hiervoor gemaakt.

Eerst zie je een stuk van de ondergrondse rivier:



Vervolgens loop je door de tunnel langs een meertje waar endemische rivierkreeftjes voorkomen.
Erg mooi en rustgevend hier:

Vervolgens krijg je opeens een zwembad met palmboom voor je neus. Hoe bedoel je contrast?
Prachtig gemaakt overigens, en ook hier zeer rustgevend.

Na de Jameos del Agua was het hoog tijd om het vissersdorpje Orzola te bezoeken voor de lunch. Onderweg kwamen we langs apart duingebied:

In het zuidwesten heb je bij El Golfo nog mooie meertjes. Hier de groothoek gebruikt:

En ook bij Lanzarote kun je onder het genot van een klein drankje natuurlijk genieten van een ondergaand zonnetje.. ;)

Gouden lege handen

Berkheide, Katwijk

Gouden lege handen. Zo voelde het een beetje aan afgelopen weekend. Super mooi weer dus elke dag voor dag en dauw op, op zoek naar voorjaarsgasten. Zaterdagochtend bij het krieken van de dag rijdend naar Berkheide, de Zuidduinen van Katwijk, reed ik al snel een dikke mist in, door de koude nacht was er grondmist ontstaan. Toch maar duin in met de hoop dat het snel zou opklaren.

Door de laaghangende mist lagen de duintoppen vrij boven de mistbank en met het ochtendlicht gaf dat een sprookjesachtige fotogenieke sfeer. Magnefiek.

Na dit schouwspel was het aan de beurt aan de duinvogels maar ondanks verwoede pogingen was de opbrengst ruimschoots mager te noemen. Niet alleen qua resultaat maar ook qua aantallen vogels. De grote massa moest blijkbaar nog komen (oa Nachtegalen en Grasmussen) en wat er zat werkte niet mee.

Aan het einde van de ochtend nog 4 tapuiten gevonden en in de avond weer teruggegaan maar ook deze fraaie vogels wilden niet meewerken. Zuiddduinen – Marc: 2-0.

De zondagochtend maar van tactiek verandert en besloten naar een moerasgebied bij Zevenhoven te gaan met hopelijk meewerkende Geoorde Futen en Zwarte Sterns. Ruim voor aankomst bleek daar ook mist te hangen wat wederom fraaie gouden momenten opleverden, onder andere van groepen Grauwe Ganzen. Ook een roepende fuut in een sloot vlak bij het gebied was meewerkend. Helaas bleek de mist hardnekkiger dan in de Zuidduinen en duurde het tot na achten dat de mist goed was opgetrokken. De Geoorde Futen zaten er wel in behoorlijke aantallen maar wilden niet meewerken en Zwarte Sterns waren helemaal niet aanwezig…. Dat wordt later weer een poging.


Fuut, Zevenhoven


Grauwe Gans, Zevenhoven

Zondagavond maar een wit wijntje genomen, ook goud.

Mexico, landje van mijn dromen!

Afgelopen februari zijn wij wederom naar Mexico geweest. 110 miljoen mensen wonen er maar aangezien een kwart daarvan in en rond de hoofdstad Mexico-Stad leeft, heb je veel plekken waar je nog schitterende natuur hebt. Het blijft een top bestemming zo in onze winter, alle ingrediënten voor een korte of lange break zijn hier aanwezig: stralend weer, heerlijke temperatuur, aardige mensen, goede infrastructuur, zalig eten en drinken maar toch ook vooral veel mooie en unieke vogels (endemen, alleen in het land voorkomend) met uitstekende fotografische omstandigheden.

Grey-barred Wren

Deze Wren is zo'n endeem uit Centraal Mexico.

Ook veel overwinterende zangers uit Noord-Amerika in dit deel van Mexico.

Virginia's Warbler

De kleinste valk uit Noord- en Midden-Amerika is de Amerikaanse Torenvalk, hier een mannetje wat net wegvliegt uit een struik.

American Kestrel

In het binnenland is water schaars, deze Amerikaanse kleine Zilverreiger vergiste zich in de landing, het water was dieper dan hij dacht!

Snowy Egret

Violet-green Swallow

Dit jaar hebben we de omgeving van Oaxaca bezocht. Rond deze stad is Mexico het smalst en rij je met gemak in een paar uur van de Atlantische kust naar de kust van de Grote Oceaan. Aan deze laatste kust ligt o.a. Puerto Angel, ook hier vind je goede omstandigheden om te fotograferen.

Brown Pelican

Elegant Tern

Brown Booby

Uit de Lonely Planet haalden we informatie over een van de mooiste logeerplekken in Mexico, het uitzicht vanaf deze zeer riante plek (bereikbaar met een trap met 140 treden!) was adembenemend!

Meer landinwaarts kom je al snel roofvogels tegen en is het prettig dat de wegen vaak de mogelijkheid geven om langs de kant te gaan staan en je camera te pakken.

Common Black Hawk

1075 Soorten vogels zijn er waargenomen in Mexico, ruim 150 meer dan in heel Noord-Amerika en 110 zijn endeem

De Sierra Madre is een hooggebergte met zijn specifieke flora en fauna, in dit gebergte komt een van de kleinste vogels in de wereld voor, amper 7cm groot.

Bumblebee Hummingbird

Valle Nacional

Mitla

Teotitlan del Valle

Het biotoop wordt ook droger en vervoer van voedsel en andere zaken voor de lokale bevolking gaat vaak met behulp van Ezels.

Typisch Mexicaans biotoop

Uiteraard staat Mexico ook bekend om de Maya cultuur en tempels. Midden op de dag zijn er vaak weinig toeristen zodat je ongestoord de tempels kunt vastleggen, de hitte moet je er maar dan voor over hebben.

Yagul

Vaak vinden we daar ook weer vogels die uniek zijn voor het gebied.

White-throated Towhee

Vanaf 4 uur in de middag kun je weer op pad en vooral uit de auto fotograferen zorgt er voor dat we weer met genoeg gigabyte aan beelden huiswaarts kunnen gaan. Wij nemen altijd een lege rijstzak mee naar het buitenland en het eerste wat we doen is in een lokale supermarkt 5 kilo rijst kopen om de telelens genoeg stevigheid te geven bij het fotograferen uit de auto.

Op 2000 meter hoogte in de Sierra Madre ligt Cerro San Felipe, de zeldzame Dwarf Jay komt hier voor maar ook een van de mooiste Warblers, de endemische Red Warbler.

Red Warbler

Cerro San Felipe

Buffelen met de wisenten in Bialowieza.

Het is begin februari en ben op verkenningsreis in het Poolse Bialowieza. Alsof we nog niet genoeg sneeuw in eigen land hadden trof ik hier een nog vele malen dikker pak aan. Overal zijn mensen in de weer om hun daken sneeuwvrij te maken daar ze anders zullen bezwijken onder het gewicht. Dat dit geen overbodige luxe is blijkt wel uit de vele ineengestorte schuren. Oke, dat was dus snel duidelijk; zelfs voor Poolse begrippen is dit dus extreem.
Bedoeling van deze reis is om te kijken of ik hier kleinschalige reizen voor natuurfotografen naar toe kan organiseren. Ik ben daartoe in contact gekomen met Marek; ook een beroepsmatig natuurfotograaf. Hoofddoel zijn de wisenten die hier nog in het wild voorkomen. Deze indrukwekkende zwaargewichten doen het hier goed en hebben de vrijheid te gaan en staan waar ze willen. Om al te veel schade aan landbouw en andere gewassen te voorkomen worden ze op diverse plaatsen met hooi bijgevoerd. Kijk; misschien moeten de heren van de Oostvaardersplassen hier eens een kijkje gaan nemen want het werkt.
Bialowieza heeft de status van Nationaal Park en aldoende gelukkig streng beschermd. Het maakt het er niet makkelijker op om de wisenten (de Polen spreken van bison) te zien en te fotograferen maar gelukkig heeft Marek een vergunning om overal te mogen komen.
Maar tussen mogen komen en er kunnen komen zit een erg groot verschil; vooral onder deze winterse omstandigheden. Al snel blijkt dat verreweg de meeste weggetjes door het gebied volledig ontoegankelijk zijn; 4x4 of niet.
Eén weggetje hebben we geprobeerd maar we kwamen er al snel achter dat dit geen goed idee was. Vlak voor een spoorovergang zitten we vast. Ik hoor wat Pools gemopper naast me waarna er een sneeuwschuiver uit de auto wordt gehaald en Marek de auto begint uit te graven. Kort nadat ik het van hem over neem breek ik het handvat van het ding af. 'Goedkope plastic troep'; zegt Marek, maar toch het beste wat hij hier kan krijgen. Je zou het anders verwachten hier.






Uiteindelijk lukt het om weer op gang te komen en met deze ervaring in de knip weten we dat deze weggetjes er niet in zitten deze dagen. Erg jammer want zo zullen de wisenten op flinke afstanden en niet de mooiste terreinen blijven. Uiteindelijk zien we in de verte een groep wisenten lopen. We besluiten te voet het terrein in te gaan en de dieren met een omweg te benaderen. Ze zijn behoorlijk schuw namelijk en zien alles.
Beladen met camera en statief en van kop tot teen ingepakt sleep ik me achter Marek aan. Het is vandaag -10 en er staat een straffe wind waardoor de gevoelstemperatuur nog veel lager is. Bij elke stap zak ik tot mijn knieën in de sneeuw weg en ik doe mijn best om mijn voeten op dezelfde plek te plaatsen waar Marek ze had neergezet. Ik probeer dus letterlijk in zijn voetsporen te treden. Maar lang hou ik dat niet vol wat ongelooflijk wat een passen en wat een snelheid heeft deze man. Na een paar honderd meter ben ik al doodop; bij elke voetstap moet ik mijn benen immers uit de sneeuw tillen. Maar gedreven door wat wellicht komen gaat bijt ik op mijn tanden en zet ik door.








Op zo'n 300 meter ziet een van de wisenten ons en zet de groep het op een hollen. Ik druk mijn statief in de sneeuw en probeeer de dieren in beeld te krijgen. Ik verhoog de iso waarde snel want door mijn gehijg zullen stabiele beelden met 1/60e seconde wel niet meevallen. Dankzij de sneeuw heb ik een mooi laag standpunt en het rondstuivende sneeuw achter de wisenten geeft een spectaculair beeld. Jammerlijk maar logisch is dat de dieren van ons af hollen maar ongelooflijk wat een snelheid deze dieren zelfs door zo'n pak sneeuw kunnen maken. Marek begint ook te hollen maar dat zie ik dus echt niet meer zitten. Ik besluit er op te gokken welke richting de dieren op zullen gaan en snij daartoe een stukje af. Tot op zekere hoogte lukt dit plan want de dieren steken op zo'n 200 meter afstand voor me een pad over.
Hijgend als een gek maar met een voldaan gevoel doe ik mijn best om mijn platen te maken.
Na dit spektakel moeten we natuurlijk nog weer terug naar de auto; man wat een martelgang! Ik heb duidelijk te laat gegeten want ik krijg een enorme hongerklop. Nu weet ik wat die wielrenners dan voelen.




Onderweg vinden we een karkas van een wisent die de winter niet overleefd heeft. Het is de eerste dode wisent die Marek ooit gevonden heeft. Ik kan het zelf niet meer opbrengen om er naar toe te lopen en er foto's van te maken maar Marek sjokt er ogenschijnlijk monter en fris naar toe. Ik beperk me door wat foto's op afstand te maken. Bij de auto aangekomen zie ik dat mijn portier half dichtgeslagen is door de stuifsneeuw. Dat het waait is duidelijk maar dat dit zo snel sneeuwduinen veroorzaakt had ik niet verwacht. Als ik eindelijk in de stoel knal voel bekruipt me een teleurgesteld gevoel. Gezien de omstandigheden verwacht ik geen goede foto’s gemaakt te hebben en kan nu ook even de moed niet opbrengen ze te bekijken.
Gelukkig kijk ik er na het bewerken ervan vanuit een warme werkkamer nu wat anders tegenaan en zijn de foto’s me zelfs erg waardevol geworden.




Later meer Bialowieza.

Han Bouwmeester

Grutto's op de plas

Voorjaar is aangebroken en de grutto’s laten hun kenmerkende roep weer volop horen. Alhoewel ik een groot fan ben van hartje winter, kan ik echt de hele winter verlangen naar de roep van de grutto. Ze hebben er weer een knappe reis opzitten en de meesten zijn veilig aangekomen in de polders bij mij in de buurt. In de vroege ochtend op pad om het eerste licht te vangen en ’s avonds nog een keer op pad om de ondergaande zon mee te pakken. Heerlijk uitwaaien in de polders en genieten van de hazen die elkaar alweer het leven zuur maken door eindeloos achter elkaar aan te rennen en flinke klappen uit te delen.
Nergens in de wereld broeden meer grutto’s dan hier in Nederland. Wel iets om trots op te zijn, maar aan de andere kant ligt hun lot bij de mens. Het verdwijnen van hun leefgebied ligt constant op de loer door intensieve landbouw en verstedelijking. Veel boeren hebben hun maaibeleid al aangepast door later te gaan maaien en dan ook van binnen naar buiten ipv andersom. Dit om de vogels en andere dieren een betere kans te geven om te ontsnappen.
Op de plas zijn ze veiliger en het is een genot om op ooghoogte deze prachtige vogels te mogen fotograferen.







Edwin Kats