Edelherten en smelleken

Mijn hart ligt bij het wild. Al van kinds af aan. Of het nu wilde zwijnen zijn, reeën of edelherten. Het maakt mij eigenlijk niet uit. Wel heb ik een voorkeur als het gaat om het fotograferen van wild. Edelherten spreken nog steeds tot de verbeelding en ik mag ze ontzettend graag fotograferen. Het liefst in zoveel mogelijke settings. Hier op de Veluwe zijn ze niet makkelijk te fotograferen, maar in Schotland net zo. Het open landschap maakt het lastig ongezien bij ze te komen dus stukje voor stukje op handen en knieën, van heuvel naar heuvel, dichterbij zien te komen. Dit is zwaar, want de grond is koud, nat en glad. Maar op het moment dat je langzaam over de heuvel kijkt en de herten rustig ziet grazen, weet je dat je het goed hebt gedaan. Nu langzaam de camera op de heuvel leggen en voorzichtig een geluidje maken. Bingo, hij staat erop.
Ook de herten in de Schotse larixbossen zijn schuw. Ook valt mij op dat de Schotse herten een stuk kleiner zijn. Of dit komt door het schaarse voedsel of dat het genetisch is, weet ik niet. Ik denk een combinatie van beide. Het voedsel wat ze binnen krijgen lijkt mij erg mineraal arm.
Maar ja, het blijven edelherten en ik vind ze mooi. Punt. Oorspronkelijk zijn het geen echt bosdieren. Je kunt je voorstellen dat het gewei niet echt handig is in de dichte bossen. Ondanks dat zijn ze er verrekte handig in om zo weinig mogelijk te raken. Zeker als het gewei in de groei is, zit er veel gevoel in het gewei en zullen ze niets raken omdat dit voor misvorming van het gewei kan zorgen. Ze horen van oorsprong thuis op de open vlakte. Het is dan ook een vluchtdier. Ze kunnen enorme afstanden afleggen in hoog tempo en zijn uitstekende zwemmers.
Edelhert bevat het woord edel en dat is niet voor niets. Ze hebben iets adelijks, iets statigs. Zeker de jonge herten kunnen erg arrogant kijken met hun borst vooruit en kin omhoog. Soms lijken het net dressuurpaarden.
Met alle plezier heb ik dit jaar de edelherten mogen en kunnen fotograferen zowel op de Veluwe als in Schotland.
Schotland is voor mij een favoriete bestemming geworden. Niet alleen voor wild, maar ook voor vogels. De fantastische omgeving is een genot voor het oog. Er zijn grote stukken waar een dikke meter sneeuw ligt, maar ook stukken waar de bruine heide nog zichtbaar is. Dit is het domein van de smelleken en slechtvalk. 2 prachtige valken die het fotograferen meer dan waard zijn. Voor mij was dit de eerste keer dat ik de smelleken zo dichtbij zag en was erg onder de indruk van zijn mooie kleuren en karakteristieke kop. Dat je dit ook nog kan meepakken is meer dan geweldig.
Volgende keer hoop ik een stukje te schrijven over mijn ervaringen met de sneeuwhaas. Die rakkers spelen graag een spelletje met je en dat heb ik geweten.

Gr. Edwin

Te veel sneeuw in Bialowieza

Vorige week een verkenningsreis naar het laatste oerbos van Europa, Bialowieza gemaakt. Doel van deze reis was om mogelijkheden voor het organiseren van individuele reizen te bekijken. Maar vanzelfsprekend was het ook de bedoeling zelf de nodige foto's mee te pikken.
Na bij aankomst op het vliegveld van Warschau getrakteerd te zijn met een innige omhelzing van een voor mij geheel onbekende taxichauffeur hobbelden we in vier uur tijd richting plaats van bestemming; Bialowieza. Het landschap veranderd van de grauwheid en drukte van Warschau, in de weidsheid en bebossing van het Polen zoals wij ons dat voorstellen. De dagen er voor heeft het hard gesneeuwd en overal zie ik mensen in de weer om de daken van hun huizen sneeuwvrij te maken. Niet zonder reden want hier en daar zie ik ingestorte schuurtjes die al bezweken zijn onder het gewicht van de sneeuw.
Ik logeer de eerste dagen in een fraai oud Pools huisje met twee enorme houtkachels waarvan de schoorsteen met een enorme omweg door het huis naar buiten wordt geleidt en zo dus optimaal zijn warmte aan het huis af geeft.
De eerste twee dagen staan in het teken van een schuilhut welke mijn contactpersoon ter plaatse gebouwd heeft aan de rand van een open gebied. Doelsoort is hier de zeearend. De waarnemingen ter plaatse geven indrukwekkende cijfers aan met een keer zelfs tien arenden op de voerplek.

Het is koud, tien graden onder nul overdag met een snijdende oosten wind en het hutje is klein, heel erg klein. Ik denk twee bij een meter en ook slechts een meter hoog. Nadat de deur van het hutje is uitgegraven neem ik er mijn intrek. Op een bankje van 30 cm hoogte moet ik de dag van twaalf uur doorbrengen. We werken immers van donker tot donker, dus van vijf tot vijf. Ik moet er echter nog een keer weer uit want er ligt veel te veel sneeuw voor de lensopening. De kachel bestaat uit een bakje van ongeveer zeven cm doorsnee. Om het halve uur moet ik wat olie inschenken om het vlammetje brandend te houden. Er is echter veel te weinig olie voor de hele dag en het vlammetje geeft natuurlijk nooit genoeg warmte om mij ontdooid te houden.


De tweede hut, gezien vanuit de eerste.

Er ligt een dood wild zwijn voor de hut; aangereden en met een paard door de Polen naar deze plek gesleept. Het is nog pikkedonker en ik besluit de wekker te zetten om nog even een half uurtje slaap te pakken. Nog voor de wekker af zou gaan hoor ik de eerste raven al en in het schemerdonker zie ik er inderdaad al twee bij het varken zitten. Al vrij snel zwelt hun aantal aan en zie ik tot mijn grote schrik dat ze vooral naast het varken aan het graven zijn in de sneeuw en allemaal kleine stukjes vlees naar boven toveren. Op dat moment wist ik al dat het mis zou gaan. De Polen hebben slachtafval neergelegd en hoewel dit ideaal is om de vogels naar de plek te krijgen is het funest voor een fotograaf. De vogels nemen de stukjes vlees mee en gaan er mee vandoor. Dat gaat zo snel dat je nauwelijks een kans krijgt ze te fotograferen. En als de raven dat doen zal de zeearend dat zeker ook doen. En inderdaad, na wat indrukwekkende landingspogingen strijkt er een tweedejaars vogel voor de hut neer. Hij bedenkt zich geen moment, loopt naar de voerplek, pakt een homp vlees in zijn klauwen en gaat op de wieken. Een mooi gezicht maar ik baal als een stekker. Later zou hij nog een keer terug komen en het op de zelfde manier aanpakken. Zonde.





Wat rest is een buizerd en de raven die me ruimschoots de kans geven om vliegbeelden te maken. Ook niet verkeerd want raven zijn geweldige vogels en vooral nu ze door de sneeuw van onder belicht worden, ook erg fotogeniek. Hoewel ik me met heel goede kleding goed op de kou had voorbereid raak ik toch behoorlijk bevangen door de kou. Vooral mijn benen beginnen erg stram te worden. Twee lagen thermokleding en een gevoerde winterbroek houden het niet warm als je de hele dag stil zit. Mijn voeten hou ik af en toe even boven het vlammetje maar veel helpen doet het niet. Toch weet ik me door de dag heen te slepen maar besluit ik wel hier geen tweede dag te gaan zitten. Eerst is er flink werk aan de winkel voor de Polen om hier de nodige aanpassingen door te voeren. Geen kleine stukken vlees op het moment dat er fotografen zitten, iets meer comfort in de hut en een betere kachel. Dat geeft allemaal niet want daarvoor ben ik hier en ze staan gelukkig helemaal open voor kritiek. En het is zeker de moeite waard want de plek is ronduit fantastisch.







In de volgende aflevering gaan we op zoek naar wisenten.

Groeten,
Han Bouwmeester

Klapperrrr van de week!

Gisteren (zondag) had ik weer tijd om aan de jaarlijst te werken. Aan de overkant van de San Francisco Bay ligt Arrowhead Marsh, een getijdenmoeras onderdeel van Martin Luther King Jr. Regional Shoreline te Oakland. Dit gebiedje dat niet veel groter is dan een half voetbalveld herbergt een flink deel van de populatie van de bedreigde California Clapper Rail (Rallus longirostris obsoletus). Niet alleen zou de Clapper Rail een aanvulling zijn voor de fotojaarlijst, maar ook voor de ‘life list’. Twee vliegen in een klap! Zaterdag was een schitterende dag. Graadje of 20 en strak blauwe lucht. De voorspellingen voor zondag waren hetzelfde, dus… mist. Hele dikke mist. Drie uur voor hoogwater kwam ik aan. De rallen worden door het opkomende water naar de kant gedreven, waardoor ze goed te zien zijn met hoogwater. Ondanks de mist had ik in de tussentijd gelegenheid om de Surf Scoter (Brilzeeeend) en de Glaucous-winged Gull (Beringmeeuw) toe te voegen aan de fotojaarlijst.


Surf Scoter, Oakland, California, USA.


Glaucous-winged Gull, Oakland, California, USA.

Ondertussen werden de rallen wat actiever en is de zon door de mist gebroken. Het stijgende water dwingt de vogels het grootste deel van het dicht begroeide moeras te verlaten door naar de vaste wal te vliegen of te zwemmen. Voor een korte tijd, tot het water weer zakt, moeten de vogels fourageren op de droge oevers met minder begroeiing. Als je ze al ziet, zie je de rallen van struikje naar struikje rennen. Zo nu en dan lopen door de lentekriebels de gemoederen hoog op, waarbij de aanwezigheid van een fotograaf totaal wordt genegeerd.


Clapper Rail, Oakland, California, USA.


Clapper Rail, Oakland, California, USA.


Clapper Rail, Oakland, California, USA.


Clapper Rail, Oakland, California, USA.

Martijn.

Schotse hooglanden part I

Zojuist terug gekomen van een prachtige week in Schotland. Samen met Mark Hamblin hebben we gezocht naar de sneeuwhazen en sneeuwhoenders. Voor mij compleet nieuwe soorten en en hun habitat spreekt mij ook erg aan. Zelf ben ik een groot liefhebber van berglandschappen en zeker in combinatie met sneeuw en ijs. Dat laatste maakte de zoektocht niet makkelijker.Sneeuwhazen en hoenders zijn in de winter wit zoals u weet en perfect aangepast aan de winterse omstandigheden. Ze kunnen temperaturen tot wel -30C aan. Nauwelijks is er beschutting te vinden op de kale bergtoppen, maar dat schijnt ze niet te deren. Dat wij mensen wat minder goed zijn aangepast zou al snel blijken. Er stond een gemene wind die de stuifsneeuw horizontaal in je gezicht blies. Het was niet eens zo koud. Ik denk zo’n -5, maar de wind zorgde voor een gevoelstemperatuur van zo’n -20C.We parkeerde de auto bij een skicentrum en begonnen aan de klim. Een dikke donzen jas, Gore-tex regenbroek, zonnenbril en gaiters over de bergschoenen om te voorkomen dat er sneeuw in mijn schoenen zou komen. Na een stijle klim van zo’n 300 meter begon ik al aardig te zweten, met name op de rug waar de rugtas de kleding tegen mijn rug drukt. Op die plek ventileert het niet meer en voelde ik het zweet langs mijn rug lopen. Even dacht ik om mijn jas open te ritsen, maar besloot het niet te doen. De wind was gewoon te sterk en zou snel afkoelen. De sneeuw was bevroren en keihard. Dit zorgde ervoor dat het spiegelglad was en na ieder tien meter gleden we wel een keer uit om 5 meter lager weer tot stilstand te komen. Tenminste als je geluk had……..Mark gleed uit om 50 meter lager te worden gelanceerd tegen een kleine helling. Ik zag hem een meter hoog de lucht in vliegen en door de klap liet hij zijn camera en lens uit z’n handen glippen. Deze kwam wat verder met een klap op het ijs terecht. Gelukkig bleek alles nog heel en konden we na een lachbui weer verder.Boven aangekomen kwamen we een mooie groep sneeuwhoenders tegen, bestaande uit 2 mannetjes en 7 vrouwtjes. Ze waren aan het fourageren tussen een paar heidetopjes die nog boven de sneeuw uitstaken. Met hun poten krabden ze nog wat sneeuw weg op zoek naar wat lekkers. Ze waren in perfecte conditie.Op onze buik met het statief helemaal plat kropen we langzaam naar de vogels toe. Ze lieten zich goed benaderen en gingen rustig door met hun bezigheden. Na een kwartiertje op m’n buik sloeg de kou toe. Mijn bezwete rug koelde snel af en de wind trok ook nog wat aan. De dikke wanten die ik droeg maakten het onmogelijk om mijn camera te bedienen en stopte ze in mijn jaszak. Een paar dunnen handschoenen moesten het overnemen, maar waren niet bestand tegen de extreme windvlagen. Na zo’n 10 minuten waren mijn handen bevroren en deden ontzettend pijn. Even doorbikkelen, want die sneeuwhoenders en de stuifsneeuw maakten het toch wel heel erg mooi. Na een uur vloog de hele groep weg om 100 meter verder weer te landen. Dit moment grepen wij aan om op te warmen. Een paar rondjes rennen, push-ups en wat springen zorgden ervoor dat we weer wat warmer werden. Gelukkig waren we alleen en de hoenders kunnen toch niemand vertellen hoe komisch dit eruit heeft moeten zien. Een bak koffie naar binnen en langzaam weer de groep opgezocht. Dit herhaalde zich zo’n 5 maal en de dag was al weer om. Mijn broek was inmiddels keihard geworden en mijn muts was vastgevroren aan mijn haar.Een zware dag en hard gewerkt, maar natuurfotografie op z’n best. Tevreden lieten we ons stukje voor stukje naar beneden glijden. We keken uit naar het avondeten en rond 10 uur lag ik op bed om de dag nog eens door te nemen. Met een volle buik viel ik voldaan in slaap. Morgen weer vroeg op, want dan gaan we op zoek naar de sneeuwhazen.

Edwin Kats

De paden op...

Op woensdag heb ik nu ouderschapsverlof. Gisteren was precies zo'n dag waarvan je denkt: waar kan ik nu met twee kinderen naartoe?

Gelukkig lag er 's ochtends sneeuw en was het onbewolkt. Tijd om een rondje te rijden met de auto en wellicht wat leuks te fotograferen.
Het was een prachtige zonsopgang toen ik bezig was de kinderen aan te kleden en met hen te ontbijten.. ;)

Laatst las ik dat bij Sassenheim/Warmond een zeearend was gezien. Nu is dat precies het gebied waar ik steeds langskom met de trein en dan denk hoe ik daar het beste kan komen. Onderweg behoorlijke sneeuwbuien gehad, maar toen ik aankwam zag het er toch aardig uit.

Een indruk van de Warmonder Eendekooi / Kooipolder:












Geen vogel in de lucht te zien, dus snel weer in de auto bij de rest van de family.

Even verderop waren nog wat koperwieken aan het scharrelen:

Al met al toch een leuk tochtje.

Mochten jullie nog tips hebben voor een leuke trip op de woensdag, mail me dan!

Nederland versus California, let the games begin!

Het idee van Marc om 200 vogelsoorten in een jaar te fotograferen werkt aanstekelijk. Een mooi excuus om lekker de deur uit te gaan om te fotograferen, zeker nu de lente alweer zijn intrede lijkt te doen in California. Dit in schril contrast met de winterse omstandigheden in Nederland. De blog en de fotojaarlijst zijn ook een stok achter de deur om regelmatig beelden te bewerken. Immers, California = lekker weer = meer foto’s = achterstand! Nooit eens een lekker regenachtig weekend waarin je wat beelden kan bewerken. Elk voordeel heb z’n nadeel zullen we maar zeggen… Fotojaarlijst Nederland versus California, let the games begin!

Begin dit jaar ben ik samen met Kimberly naar Joshua Tree National Park geweest. Een prachtig woestijn gebied ten oosten van Los Angeles met unieke flora en founa. Aardige foto’s van de Greater Roadrunner en de Cactus Wren betekende een goed begin van de jaarlijst. Jaarlijsttechnisch heb ik er niks aan, maar desalniettemin een leuke verassing was de ontmoeting met twee Coyotes die zich goed lieten fotograferen.

Greater Roadrunner, Joshua Tree NP, California, USA.

Cactus Wren in een Joshua Tree, Joshua Tree NP, California, USA.

Coyote, Joshua Tree NP, California, USA.

Een bezoek aan de kust op een winderige dag leverde leuke foto’s op van onder meer een langs vliegende Brown Pelican en een Western Gull die de bui niet ziet hangen.

Brown Pelican, California, USA.

Western Gull, California, USA.

De laatste paar dagen heb ik geprobeerd om zo veel mogelijk vrije uurtjes te besteden aan het fotograferen van ‘het normale spul’. Rond het lab waar ik werk zijn de hele winter al een stelletje Western Scrub-Jays in de weer met eikels. Op luidruchtige wijze proberen deze kleurrijke zenuwelijers zo geheimzinnig mogelijk eikels te verstoppen. Ook de Black Phoebe, een zeer vermakelijke vliegenvanger soort liet zich aan de fotojaarlijst toevoegen.

Western Scrub-Jay, Stanford, California, USA.

Black Phoebe, Stanford, California, USA.

Martijn.

Experimenteren met nieuwe lens

Vanaf afgelopen weekend heb ik een de Canon EF-S 10-22mm f/3.5-4.5 USM van een collega te leen. Voor de vakantie eind feb naar Lanzarote wellicht goed om erbij te hebben.

Natuurlijk meteen geprobeerd bij een wandeling met vrienden naar Noordwijk:

Ik vind dat het fish-eye effect meevalt, wel is het een andere manier van beoordelen hoe je foto's wilt maken. Bij een telelens kijk je wat je dichtbij kan halen, met macro hoe je details of kleine objecten goed kan fotograferen. Bij deze lens moet je vooral 'in de ruimte' kijken en perspectieven beoordelen.

Op zondag 7 feb met het gezin naar Panbos geweest. De lens ging natuurlijk mee:







Met name deze twee foto's had ik nooit met m'n gewone zoom kunnen nemen. Al met al nog even wennen, maar zeker een mooie lens als aanvulling. Deze komt bij de verzameling! ;)

IJbreker tocht over het IJselmeer van Amsterdan naar Lelystad2010 gaat de boeken in als het jaar waarbij de winter sinds tijden weer eens iets van zich liet zien, een winter van voormaat. Sloten en plassen waren voor lange tijd bevroren en er waren hier en daar toertochten uitgezet en er werden wedstrijden op natuurijs gehouden. Er werd zelfs alweer voorzichtig gesproken over een mogelijke Elfstedentocht. Dat al dat ijs ook nadelen heeft, hoef je aan de beroepsvaart in Nederland niet te vertellen. Die hadden in deze winterperiode dagelijks te maken met ijsgang, zelfs op het IJsselmeer was er zonder ijsbrekers geen doorkomen aan. Iedere nieuwsdienst besteden er wel aandacht aan met mooie beelden van ijsbrekers die zich een weg baanden door een soort poollandschap. Kijkend naar de beelden op tv droomde ik weg bij het idee dat ik zelf eens mee zou varen op een ijsbreker

Op 13 januari kreeg ik de mogelijkheid om aan boord te gaan van de Johannes I een ijsbreker die voor de beelden op tv had figureerd. De tocht ging van de oranjesluizen bij Amsterdam naar Lelystad en zou ongeveer 5 uur gaan duren. Voor dag en dauw moest er aangemonsterd worden op de ijsbreker. Precies op 07:00 uur vertrok het konvooi van drie ijsbrekers en vijf binnenvaartschepen richting Lelystad.

Met een straffe Oostenwind was het bitter koud onderweg. Door de wind kregen we aan boord voordurend een regen van vlijm scherpe ijs plinters over ons heen. Het was dan ook goed oppassen als je voor op de boeg van het schip ging staan.

Het weer werkte gelukkig goed mee. Om ongeveer 8:50 uur kwam de zon voorzichtig te voor schijn aan de horizon. Het gaf de ijsvlakten waar we door heen voeren en prachtige kleur.

Hier en daar lagen ijsschoten op elkaar waardoor er heuvels ontstonden van wel 6 meter hoog

Tijdens de toch kregen we de gelegenheid om met verschillende camera’s en lenzen van Canon te fotograferen. De excursie was door Cameranu en Canon georganiseerd voor een select groepje mensen die een nieuwe 5D of 1D hadden aangeschaft. Het was een buiten gewone mooie ervaring om eens met zo’n ijsbreker mee te mogen varen en, onvergetelijke dag.

Stormmeeuw op het ijs in de buurt van lelystad.


Wil Leurs